Rękodzieło w czasach koronawirusa: ręcznie robiona kartka na chrzest

Aktualna sytuacja w kraju jest jak pogoda za oknem - każdy ją widzi. Każdy też dostosowuje do niej swoje życie, wdrażając wiele zapomnianych umiejętności i znacznie zwiększając poziom niezależności i samowystarczalności. Pieczenie chleba stało się w okresie największej izolacji wręcz sportem narodowym i właściwie głupio się było przyznać, że ja chleba nie piekłam, tylko kupowałam w pobliskiej piekarni. Nie zmienia to jednak faktu, że ilość wyjść na zakupy spożywcze została przeze mnie ograniczona do minimum i tak się do tego przyzwyczaiłam, że nawet teraz, po złagodzeniu zaostrzeń, nie robię ich zbyt często. Definitywnym znakiem, że należy wybrać się na zakupy, jest u nas brak sera żółtego w lodówce :D

Izolacja wpłynęła jednak bardzo pozytywnie na sferę rękodzielniczą w moim życiu. W tym czasie powstała moja kula ogrodowa z materiałów budowlanych, które miałam w domu (dokładnie TA), uszyłam sobie pierwsze płatki kosmetyczne zero waste - ze starej, zużytej piżamy. Resztka innej tkaniny (btw. ze starej spódnicy, którą częściowo wykorzystałam już do uszycia TEJ poduszki) posłużyła mi do uszycia maseczek ochronnych na twarz... Najświeższym wytworem moich rąk jest z kolei kartka na chrzest, która stanowiła komplet do prezentu.

Z racji tego, że uroczystość odbywała się krótko po ponownym uruchomieniu sklepów, zdawałam sobie sprawę, że ich oferta będzie ograniczona. Ponadto kartki pod względem wizualnym i cenowym pozostawiają często wiele do życzenia, a ich jedyną zaletą jest gotowa treść. Co więc zrobiłam? Ano postanowiłam wrócić do źródeł i zrobić kartkę własnoręcznie. Przyznam, że trochę wyszłam z wprawy, a zgrabiała palce nie chciały mnie słuchać, ale ostateczny efekt nie był chyba najgorszy i przyznam, że dobrze komponował się z resztą prezentu.

Wykorzystałam bardzo proste i ogólnodostępne materiały papiernicze. Zależało mi, żeby front kartki był dokładnie taki sam, jak papier do pakowania prezentów, którego zamierzałam użyć. Przykleiłam więc kawałek tego właśnie papieru na cieniutką tekturę, wycięłam pożądany kształt, a następnie przeszyłam brzegi. Nie wyszło idealnie, bo widoczne były leciutkie pofałdowania papieru, ale nie było to dużym problemem, bo i tak większość tej powierzchni została zakryta przez pozostałe elementy wykończeniowe kartki. Tym sposobem różowy papier stanowi wdzięczne, delikatne tło: robi dobrą robotę, ale nie jest pierwszoplanowym bohaterem.

Pozostałe elementy kartki to kawałki wycięte z białego papieru ozdobnego z postrzępionymi brzegami, własnoręcznie zrobione kwiatki z papieru (w kolorach tych samych, jakie zostały użyte na pozostałej części kartki) - robione dokładnie tym samym sposobem, jak w TYM wpisie oraz wstążka w dwóch delikatnych kolorach. 

Prosto i nieskomplikowanie - pod warunkiem, że ktoś ma jakieś 3 godziny wolnego czasu :D Ja się trochę przeliczyłam z czasem, ale pewnie wynikało to z kiepskiej organizacji miejsca pracy i materiałów. Byłoby prościej, gdybym nie miała wszystkiego pochowanego głęboko w szafkach, a biurko (pisałam o nim TU) byłoby choć odrobinę większe :D Zdążyłam dosłownie na ostatnią chwilę! Chrzest już za nami - idę więc sprzątać ten papierniczy bałagan, który sama zrobiłam, a Was zostawiam z gotową kartką. Inspirujcie się!

Do napisania

Marta

Dekoracyjna kula ogrodowa (diy)

Dzięki temu, że koncepcja ogródka przed domem wydaje mi się odpowiednio dopracowana i przemyślana, wiem już, do jakiego efektu końcowego będę dążyć. Jak mniej więcej ma wyglądać nasz ogród, pisałam Wam w poprzednim poście >>TUTAJ<<. 

Wspominałam tam, że mam słabość do kulistych form i chciałabym, żeby takie właśnie elementy się tam znalazły. Nic więc dziwnego, że ostatnio moją głowę zaczęły zaprzątać dekoracyjne kule do ogrodu. Przeglądając inspiracyjne zdjęcia na Pintereście zakochałam się w betonowych kulach – nie byłam jednak pewna, czy dobrze by się komponowały w sąsiedztwie Starego Domu. Ja wiem, że betonowe dekoracje ogrodowe święcą dzisiaj triumfy i właściwie bardzo mi się one podobają, w moim odczuciu bardziej jednak pasują do nowoczesnej architektury. Mimo wszystko chciałam, by znalazły się u nas jakieś kule ogrodowe, które są wspaniałą dekoracją każdego ogrodu.

Uważam bowiem, że poza roślinami, które same w sobie są przecież ozdobą, warto też wprowadzić dekoracje do ogrodu. Uważam, że tak jak wnętrza wymagają dopieszczenia w postaci dodatków, tak i ogród dużo lepiej prezentuje się, gdy uzupełnimy jego aranżację o niebanalne dekoracje. W naszym ogródku przed domem takim akcentem będą z pewnością kamienno – metalowe ptaki oraz dekoracyjne kule ogrodowe właśnie.

Nie byłabym jednak sobą, gdybym po prostu poszła do sklepu i je kupiła albo zamówiła siedząc wygodnie na kanapie. Ja postanowiłam zrobić swoją własną kulę wykorzystując popularne i ogólnodostępne materiały. Nie bez znaczenia był fakt, że wszystkie te materiały miałam pod ręką – wiadomo, jak to przy remoncie domu. Przy robieniu mojej kuli popełniłam chyba wszystkie możliwe błędy, ale na szczęście udało się ją uratować. Ostatecznie spod moich rąk wyszła mozaikowa kula do ogrodu, a ja przy okazji chciałabym Wam napisać, jak możecie stworzyć podobną:

Kula do ogrodu (diy) – jak ją zrobić?
 

Potrzebne materiały i akcesoria:

- tkanina, najlepiej z naturalnych włókien (np.bawełna)

- piłka plażowa – najprostsza, np. taka jak >>TU<<

- folia strech lub spożywcza

- marker

- cement

- niewielka szpachla (np. >>TAKA<<)

- klej do płytek (lub inny)

- woda

- niewielkie wiaderko

- resztki gresu

- młotek

- rękawiczki

- grunt głęboko penetrujący

- pędzel

- papier ścierny o granulacji 120

- baaaardzo dużo czasu i motywacji

Wybaczcie kiepskie zdjęcia – robione telefonem „w biegu” (gdy mi się przypomniało) podczas prac. Tu nie było miejsca na wybitne aranżacje :D

1. Przygotuj wszystkie niezbędne materiały i akcesoria. Nie ma nic bardziej irytującego, niż gorączkowe poszukiwania potrzebnych produktów, gdy właśnie zasycha Ci klej :)

2. Napompuj piłkę, owiń ją folią i zaznacz markerem okrąg wokół ustnika do nadmuchiwania piłki. To będzie obszar, który pozostawiamy nienaruszony i który pozwoli na wyciągnięcie piłki po stworzeniu formy.

3.Przygotuj tkaninę: potnij ją na paski o różnej długości i szerokości – praktyka pokaże Ci, jaki format jest najbardziej odpowiedni dla Twojego projektu. Wstępnie zacznij od 7x30cm. Najlepiej, by była to tkanina wykonana z naturalnych włókien, ale tak naprawdę nada się również każda inna. Ja wykorzystałam starą, chyba poliestrową firankę, która jeszcze do niedawna wisiała w oknach Starego Domu. Po pocięciu na paski, zamoczyłam je, a potem mocno odcisnęłam.

4. W małym wiaderku wymieszaj cement w wodą do postaci gęstej papki. Zaprawa nie może być zbyt rzadka, bo ostateczna forma wyjdzie zbyt wiotka. Do powstałej papki wrzuć mokre paski tkaniny, a następnie tymi paskami zacznij obkładać piłkę zabezpieczoną folią.  Prace musisz podzielić na kilka etapów (przynajmniej 2), ponieważ poszczególne elementy formy muszą zdążyć zaschnąć, zanim zaczniesz opracowywać drugą stronę piłki.

5. Gdy po wyschnięciu formy uznasz, że jest wystarczająco sztywna i wytrzymała, wypuść powietrze z piłki – Twoja forma jest gotowa. Teraz wystarczy ją tylko lekko przeszlifować i pomalować gruntem.

6. W tym punkcie możesz przystąpić do przyjemniejszej części prac :) Zacznij od przygotowania gresu: przy pomocy młotka potłucz gres na kawałki (niezbyt małe, ale też nie za długie). Uważaj, bo gres mocno odskakuje pod wpływem uderzeń młotka. Przygotuj ich sporo, bo musisz mieć pewien zapas. W swoim projekcie wykorzystałam resztki gresu, które zostały nam po kafelkowaniu piwnicy. To były ścinki, które już nie nadawały się do wykorzystania nigdzie w domu, ale doskonale sprawdziły się do zrobienia tej kuli.

7. W małym wiaderku rozrób niewielką ilość kleju. Pewnie najlepszy byłby klej do płytek, ale ja miałam do dyspozycji klej do styropianu (właściwie nie wiem skąd, bo nie mamy na budowie styropianu :P), ale przykleiłam gres właśnie na takim kleju i wszystko trzyma się wyśmienicie :) Pamiętaj: kleju ma być mało – lepiej dorobić, niż wyrzucić! Posmaruj fragment formy klejem i zacznij przyklejać kawałki gresu, starając się je dopasowywać do siebie tak, by odstępy między poszczególnymi fragmentami były mniej więcej  jednakowe. Mniej więcej – nie musisz tego robić z miarką :)

8. Na ten etap prac zarezerwuj sobie sporo czasu: musisz to robić po kawałku, czekając aż poszczególne fragmenty wyschną. Pamiętaj przy tym, by ściągać pozostały klej z fragmentów, których w danej chwili nie będziesz obklejać. W przeciwnym razie klej zaschnie i trudno Ci to będzie zrobić później, a konieczna jest równa powierzchnia formy.

9. Gdy okleisz gresem całą kulę, musisz ją zafugować. Ja wykorzystałam dokładnie ten sam klej, którego użyłam do przyklejenia gresu. Czyścisz kulę i już! Twoja mozaikowa kula ogrodowa jest gotowa!

Koszt: trudno tu mówić o kosztach, gdy wszystko miałam w domu. Zakładając, że wykorzystałam 0,5 worka cementu (nie wykorzystałam) i 0,5 worka kleju (może wykorzystałam, nie wiem dokładnie!) to koszt mojej kuli to jakieś 20zł – nie licząc oczywiście czasu własnego. Myślę, że było warto. 

A Wy jak uważacie?

Marta

Torba codzienna (DIY)

Miałam niedawno tę (nie)przyjemność zawitać do galerii handlowej. To dla mnie niecodzienne wydarzenie, bo na palcach jednej ręki mogłabym policzyć swoje wizyty w „świątyni zakupów” w ostatnim roku. Jako, że wizyta ta przypadła na gorący czas wyprzedaży, z przerażeniem patrzyłam na piętrzące się w każdym sklepie ubrania: przerażała mnie zarówno skala zatowarowania, jak i ilość plastiku, w jaki te produkty są zapakowane. Nie było sklepu, w którym nie byłoby bieżącej dostawy nowego towaru. Hałdy ubrań, które rano pracownice sklepu, spiesząc się jak w ukropie, starają się we względnym porządku poukładać na półkach, a które później dziki tłum napalonych klientów i tak rozwali… Straszne to było doświadczenie, ale jednocześnie jeszcze bardziej utwierdziło mnie w przekonaniu, że droga, którą kroczę, jest słuszna. Nie mówię, że nie kupuję ubrań – bo kupuję. Ale na zakupy wybieram się wtedy, kiedy czegoś potrzebuję, a jeśli już zdarza mi się wybrać na „shopping” bez większej potrzeby, to i tak zazwyczaj kończy się on fiaskiem – nawet w lumpeksach. 

Moje wymagania znacznie wzrosły: już nie kupuję czegoś tylko dlatego, że jest tanie. Zdecydowanie częściej patrzę na skład, wybierając ubrania z naturalnych materiałów. Duże znaczenie ma też ponadczasowość ubrania: ma pasować do innych elementów w mojej szafie, bym mogła tworzyć niezliczoną ilość pasujących do siebie zestawów. Chyba mi się to udaje, bo już od długiego czasu nie powiedziałam: „nie mam się w co ubrać”. Wprost przeciwnie: ilość udanych zestawów, które tworzą moje ubrania, powoduje, że czasem mam aż za dużo pomysłów... Ale to chyba dobrze J

Przez długi czas moi ulubionym codziennym zestawem były dżinsy, koszula i obszerny kardigan. To był idealny zestaw na wiosnę, jesień i zimę. Problem w tym, że trochę mi się przejadł. W tym roku łaskawiej więc spojrzałam na sukienki: zestawione z ciepłymi rajstopami, kozakami i dżinsową kataną wyglądają świetnie i – co ważne – jest mi w tym zestawie bardzo wygodnie.

Z racji zbliżającej się rodzinnej uroczystości potrzebowałam ostatnio jakiegoś stroju na wyjście. Mój wybór padł na zwykłą, prostą, basicową czarną sukienkę, którą z powodzeniem wykorzystam teraz, jak i później. Uwielbiam takie zakupy – zwłaszcza, że kiecka kosztowała 13zł J Zestawiona z żakietem i wysokimi, eleganckimi kozakami sprawdziła się na eleganckim, zimowym przyjęciu, ale równie dobrze będzie wyglądać w połączeniu z dżinsową kataną (też sh – 7zł) i białymi trampkami. Całości dopełni pojemna torba – torbiszcze wręcz, którą postanowiłam sobie uszyć w tamtym roku.

Torba DIY

Ma wiele niedociągnięć i niedoskonałości, ale jest w całości moja, a do jej stworzenia wykorzystałam tylko półprodukty, które miałem w domu. Szczerze mówiąc, już nie pamiętam, kiedy ostatnio kupiłam jakąś nową torebkę – wszystkie, które mam, pochodzą z sh, są ze skóry i służą mi już bardzo długo. Przestałam kupować torebki z ekoskóry i innych imitacji, bo strasznie irytowało mnie, że tak szybko się niszczą: z daleka nie wyglądały jeszcze tak źle, ale gdy przyjrzeć się z bliska, można było zauważyć spękania i łuszczenie się w newralgicznych miejscach. Moje serce wtedy krwawiło: żal mi było dobrej jeszcze (pozornie) torebki, ale też nie chciałam chodzić jak obdartus. Wyjście było jedno: przestać kupować takie torebki. To było najlepsze z możliwych rozwiązań i praktykuję je do dziś. Gdy więc w tamtym roku stwierdziłam, ze potrzebuję dużej torby, postanowiłam uszyć ją sama – albowiem w sh akurat nie znalazłam żadnej odpowiedniej do moich potrzeb. 

Zdecydowanie brakuje mi w niej wewnętrznej kieszonki na telefon komórkowy – ale wszycie jej przewyższało moje nikłe umiejętności krawieckie. Pomijając to – torba jest super pojemna, ma zwijaną górną część, która w magiczny sposób powiększa pojemność torby w razie nieprzewidzianych zakupów i pasuje do większości moich stylówek. Gdybym miała kupować coś nowego, pewnie byłby to jakiś produkt naszej rodzimej marki Me&Bags, których produkty idealnie trafiają w mój gust. Tym razem jednak postanowiłam sama zmierzyć się z wyzwaniem, jakim było własnoręczne uszycie torebki. Nie jest idealna. Ja widzę jej defekty i Wy z pewnością również, ale noszę ją regularnie, chętnie i bez wstydu – i niczego więcej mi do szczęścia nie trzeba :)

Do napisania

Marta

Osłonka na wazon z papierowej wikliny DIY

Łatwo jest siedzieć komfortowo na kanapie i beznamiętnym wzrokiem oglądać TV. Dużo wygodniej umościć się wśród miękkich poduch, z kubkiem ciepłej herbaty, otulając się puszystym kocem, aniżeli klęczeć na twardej podłodze i tutka za tutką, pleść COŚ. Tym bardziej, gdy to COŚ jest pierwszą rzeczą, która powstaje po dłuższym czasie rękodzielniczej bezczynności. Ręce jakieś niezgrabne, palce nie słuchają. W duchu przeklinam (na głos zresztą nierzadko też) niesforną materię, która nie chce tak, jak ja chcę, żeby ona chciała. Walczę z własną nieporadnością, ale ostatecznie wygrywam walkę zarówno nad materią, jak i własnymi słabościami. Bo pokonałam w końcu lenistwo, niechęć do wieczornych robótek i prokrastynację, które skutecznie odwlekały moment mojego powrotu do rękodzieła.

Co więc powstało w przypływie chęci i motywacji?

Nic wielkiego. Nawet nie ma dla tej rzeczy szczególnej nazwy. Bo jak nazwać to, co powstało? Koszyczek? Osłonka? Sama nie wiem. Wiem tylko, że jej powstanie miało na celu dwie rzeczy, z czego ta druga jest ważniejsza:

1. Po pierwsze: zbliża się sezon na kwiaty - a to oznacza, że mój wazon znów będzie w użytku 24/7. Jako, że to właściwie mój jedyny wazon i trochę mi się opatrzył, postanowiłam go odrobinę podrasować i przyodziać w "wiklinowe" ubranko. To o tyle fajna metoda, że całkowicie odwracalna, a w razie potrzeby osłonka może również służyć za koszyczek lub nawet tacę. Poza tym, ukryje stan wody, która stoi o dzień za długo bez wymiany ;)

2. Po drugie: mam w planach jeden większy projekt, którego realizacja pewnie rozwlecze się w czasie (jak zwykle zresztą :D). Przed jego rozpoczęciem postanowiłam jednak przypomnieć swoim palcom, jak pracuje z wikliną papierową. Jeśli są jeszcze jakieś osoby, które nie miały nigdy do czynienia z tą materią - polecam lekturę wcześniejszych wpisów na ten temat (TEN, TEN i TEN). Papierowa wiklina to materiał, który uwielbiam - ale żeby wyglądał tak, jak sobie tego życzę, wymaga pewnej wprawy. Tym bardziej, że to, co docelowo powstanie, ma stanowić element wyposażenia naszego Starego Domu ;P

W przypadku mojej osłonki, rurki zostały ukręcone z cieniutkich kartek pochodzących ze starego magazynku reklamowego, a całość - po wypleceniu - została pomalowana popielatą farbą (sama nie wiem: akrylową? lateksową? - nie mam pojęcia, bo to kolor, który namieszałam jakiś czas temu w wiaderku po maśle klarowanym i w tym pojemniku farba stała sobie aż do teraz. Wiaderka oczywiście nie podpisałam :D)

Koszt: zerowy - bo wszystkie niezbędne materiały już miałam. Zresztą - przyznajmy - nie potrzeba ich wiele, by stworzyć coś z papierowej wikliny. Najważniejsze to spróbować i nie zniechęcać się przy pierwszych niepowodzeniach. Przy odrobienie wprawy mogą powstawać cudowne przedmioty: cudowne z punktu widzenia estetyki i z punktu widzenia zawartości portfela. Wyplatanie z wikliny papierowej jest bowiem bardzo tanie, a daje tyyyle frajdy! To co, spróbujesz?

Marta

Za oknem mrok

Za oknem mrok - taki, że przenika moją duszę na wskroś. I tylko migotliwe światło świecy przypomina mi, że gdzieś tam, na dnie serca, tli się jeszcze iskierka nadziei. Ta iskierka, która jest ostoją dla mojej duszy i nie pozwala mi całkowicie się poddać.

Rozpoczął się adwent. Czas oczekiwania i nadziei. Z każdym dniem coraz bardziej wierzę że może rzeczywiście jakoś się ułoży. Nie mam innego wyjścia - nie zwykłam składać broni i poddawać się zbyt szybko. Tę nadzieję dzień w dzień umacniają we mnie najbliżsi - to oni dają mi siłę do dalszej nierównej walki z rzeczywistością.

Adwent - chciałabym, by był czasem refleksji, odpoczynku i ukojenia. Wiem jednak, że żadna z tych rzeczy nie będzie mi dana. To będzie czas dalszej walki, łez, pracy i zwątpienia - ale jednak pierwszy raz od dłuższego czasu wierzę, że zła passa się w końcu odwróci. Głęboko w to wierzę. Chcę wierzyć.

Na naszym stole nie mogło zabraknąć tego, co namacalnie symbolizuje czas oczekiwania na święta Bożego Narodzenia: nasz stroik adwentowy to już tradycja. Nie śmiem go nazywać wieńcem (dlaczego? Pisałam o tym TUTAJ :D) - jednak nazewnictwo nie jest tu ważne. Najważniejsza jest symbolika, która utwierdza mnie w przekonaniu, że nadzieja zawsze umiera ostatnia, a na końcu trudnych czasów, pełnych zwątpienia i łez, następuje zawsze szczęśliwe rozwiązanie.

Jak co roku (>>TUTAJ<< najdroższy stroik adwentowy w mojej karierze z 2017, a >>TU<< z 2018 roku), nasz stroik jest bardzo naturalny, zrobiony z tego, co pod ręką. Przyznam, że poszłam w tym roku na łatwiznę: z premedytacją wykorzystałam praktycznie wszystko to, co w zeszłym roku - z tą różnicą, że tym razem bazą nie jest osłonka na doniczkę, a stara, staruteńka wręcz skrzynka, którą znaleźliśmy w naszym Starym Domu. To, że nie jest obrośnięta pajęczynami, zawdzięczam mojemu synowi, który latem koniecznie chciał ją pomalować. Nie powiem, żeby jej kolor i wykończenie mnie zachwycały, ale jako baza do naturalnego stroika adwentowego pasuje doskonale. Poza tym, zawsze to +100 do dumy dla Młodocianego, że matka doceniła jego pracę :) Oczywiście - jak zawsze - w użytku są nasze sztuczne świeczki. Do znudzenia będę powtarzać, że jak nie jestem fanką sztuczności, tak tutaj względy bezpieczeństwa biorą górę. 

Głęboko ufam, że z każdą zapalaną świecą, nasza nadzieja będzie coraz silniejsza, a Święta pozwolą nam w końcu znaleźć ukojenie duszy i ciała. 

Z ciepłymi pozdrowieniami

Marta