Druciaki

Po raz pierwszy moją uwagę na druciane koszyki zwróciła Agnieszka. Od tego czasu zaczęłam się rozglądać za podobnym. Pewnego razu i do mnie uśmiechnęło się szczęście: w moich czterech ścianach w krótkim czasie zagościły aż dwa kosze!

 

 

Pierwszy ze zdobytych koszyków to ten mniejszy. Wiąże się z nim zresztą pewna historia. Było to jeszcze w czasach, gdy mój mąż był moim narzeczonym. W czasie jednej z wizyt u niego przechadzałam się po ogrodzie i zauważyłam w altance sąsiada (de facto nieużywanej i służącej raczej jako skład rzeczy wszelkich) druciany koszyk. Oczka mi się zaświeciły i pojawiła się w nich niema prośba skierowana do narzeczonego: „może mógłbyś kochanie porozmawiać z Panem Stefanem i zapytać, czy nie chce się go pozbyć?”. Po kilku dniach drogą telefoniczną nadeszła do mnie wiadomość od P. Odpowiedź Pana Stefana nie była kategoryczna, ale asertywnie odmowna i uzasadniona tym, że ten koszyk kojarzy mu się z dzieciństwem i rodzicami, bo pamięta mamę, która do tego koszyka zbierała ziemniaki na polu. Rozumiałam jego decyzję, ale mimo to było mi żal, że taka okazja przeszła mi koło nosa.

 

 

Po kilku dniach pojechałam z mamą do babci. Przy herbatce zaczęłam opowiadać im historię koszyka, gdy nagle mama mi przerwała i skierowała pytanie do babci: „a czy my też przypadkiem nie mieliśmy drucianego koszyka, który służył u nas do przechowywania owoców?”. Babcia po chwili zastanowienia przytaknęła jej i nie namyślając się wiele wysłała dziadka na poszukiwania. I rzeczywiście, po 10 minutach dziadek wrócił z powrotem, niosąc przed sobą piękny (w moich oczach, oczywiście), stary koszyk druciany, nadgryziony zębem czasu. Babcia widząc go, stwierdziła, że ona mi go dać nie może. Lekko spanikowałam słysząc takie słowa, a babcia na to: „on jest taki stary, brudny i uszkodzony, przecież to wstyd, żebym ja ci coś takiego dała J”. Przekonanie babci, że to żaden wstyd zajęło mi trochę czasu.

 

 

Oczyszczenie kosza trwało dosłownie chwilę, a to, że kosz jest stary i krzywy moim zdaniem tylko dodaje mu uroku i przypomina o jego pochodzeniu. Wróciłam więc do domu jako dumna i przeszczęśliwa posiadaczka drucianego kosza, a zaledwie kilka dni później zadzwonił do mnie mój P. i zapytał zagadkowo: „zgadnij, co mam…?”. Oczywiście nie wiedziałam. A ona na to: „przyszedł dzisiaj do mnie Pan Stefan…” i przyniósł… swój kosz, mówiąc: „Jednak zmieniłem zdanie. Daj go Marcie. Gdy mnie zabraknie, dla nikogo nie będzie stanowił większej wartości i pewnie zostanie wyrzucony. U Marty – jestem tego pewny – będzie w dobrych rękach”.

 

 

Tym samym w krótkim czasie zostałam właścicielką dwóch drucianych koszy, z których każdy ma swoją historię. Dziś w większym koszu trzymam koce, a w mniejszym włóczki, aby mieć je pod ręką, gdy nagle przyjdzie mi ochota, by chwycić za szydełko. Każdy ma więc swoją funkcję, która w każdej chwili może się zmienić w zależności od potrzeb. Na koniec wniosek: jeśli czegoś naprawdę chcesz, to w końcu się to spełni, trzeba tylko mocno w to wierzyć :-)
 

Owocnych poszukiwań wymarzonych przedmiotów

Marta