...

Czasem szczęście się od nas odwraca. Czasem nie układa się po naszej myśli. Czasem przychodzą złe chwile, w których traci się nadzieję. Każdy wie, że po burzy przychodzi słońce, ale czasem tak trudno w to uwierzyć.

Człowiek podniesie się ze wszystkiego, ale już nigdy nie będzie tą samą osobą. W sercu zawsze pozostanie żal na całe zło tego świata.

 

Marta

My się zimy nie boimy!

Nowy - stary nabytek. Rękawiczki jednopalczaste, własność mojej mamy jeszcze z jej czasów panieńskich - teraz stały się moją własnością. Znalezione - jakże by inaczej - w domu babci. W ogóle dom babci i przylegające do niego zabudowania okazują się być istną skarbnicą!

 

Teraz tylko trzeba czekać na zimę, ale nie mam wątpliwości, że w końcu nadejdzie - ku uciesze wszystkich rozpoczynających ferie zimowe.

 

 

Pozdrawiam ciepło

Marta

 

 

Śnieg? A co to jest śnieg?

Jak co roku liczyłam na białe Boże Narodzenie i oczywiście - jak co roku - nie udało się... Natomiast ogromnym zaskoczeniem jest dla mnie to, że mamy styczeń, a śniegu jak nie było, tak nie ma. Nie, żebym jakoś specjalnie narzekała na jego brak, ale jeszcze nigdy nie musieliśmy szukać w górach śniegu, żeby pojeździć na nartach:-) Najwyraźniej na piały puch przyjdzie nam jeszcze poczekać, a na pocieszenie: ciasteczka w kształcie śnieżynek (przepis od Agi - pozdrawiam Cię!). 

 

 

Składniki:

1 kg mąki

250 g cukru

1 kostka margaryny

1 kostka masła

1,5 łyżeczki proszku do pieczenia

4 żółtka

cukier waniliowy (odpowiednia ilość na 1 kg mąki)

4 łyżeczki śmietany

 

Wszystkie produkty mieszamy i ugniatamy na gładką, jednolitą masę. Wkładamy na godzinę do lodówki (lub na 0,5 godziny do zamrażarki), wałkujemy, wyciskamy wzorki i pieczemy, aż ciasteczka staną się złote (niestety za każdym razem piekąc te ciasteczka zapominam sobie zanotować temperaturę i czas pieczenia, więc każdorazowo jest to wielka improwizacja).

I jeszcze jedna moja subiektywna uwaga: ciasteczka robione według oryginalnego przepisu wychodzą niezbyt słodkie, więc każdy daje tyle cukru/cukru waniliowego, ile lubi :-)

 

 

 

 

Oczywiście kształt ciasteczek może być dowolny - ja śnieżynkami chciałam wprowadzić chociaż odrobinę zimowego klimatu.

 

Smacznego

Marta

 

 

 

 

 

 

Druciaki

Po raz pierwszy moją uwagę na druciane koszyki zwróciła Agnieszka. Od tego czasu zaczęłam się rozglądać za podobnym. Pewnego razu i do mnie uśmiechnęło się szczęście: w moich czterech ścianach w krótkim czasie zagościły aż dwa kosze!

 

 

Pierwszy ze zdobytych koszyków to ten mniejszy. Wiąże się z nim zresztą pewna historia. Było to jeszcze w czasach, gdy mój mąż był moim narzeczonym. W czasie jednej z wizyt u niego przechadzałam się po ogrodzie i zauważyłam w altance sąsiada (de facto nieużywanej i służącej raczej jako skład rzeczy wszelkich) druciany koszyk. Oczka mi się zaświeciły i pojawiła się w nich niema prośba skierowana do narzeczonego: „może mógłbyś kochanie porozmawiać z Panem Stefanem i zapytać, czy nie chce się go pozbyć?”. Po kilku dniach drogą telefoniczną nadeszła do mnie wiadomość od P. Odpowiedź Pana Stefana nie była kategoryczna, ale asertywnie odmowna i uzasadniona tym, że ten koszyk kojarzy mu się z dzieciństwem i rodzicami, bo pamięta mamę, która do tego koszyka zbierała ziemniaki na polu. Rozumiałam jego decyzję, ale mimo to było mi żal, że taka okazja przeszła mi koło nosa.

 

 

Po kilku dniach pojechałam z mamą do babci. Przy herbatce zaczęłam opowiadać im historię koszyka, gdy nagle mama mi przerwała i skierowała pytanie do babci: „a czy my też przypadkiem nie mieliśmy drucianego koszyka, który służył u nas do przechowywania owoców?”. Babcia po chwili zastanowienia przytaknęła jej i nie namyślając się wiele wysłała dziadka na poszukiwania. I rzeczywiście, po 10 minutach dziadek wrócił z powrotem, niosąc przed sobą piękny (w moich oczach, oczywiście), stary koszyk druciany, nadgryziony zębem czasu. Babcia widząc go, stwierdziła, że ona mi go dać nie może. Lekko spanikowałam słysząc takie słowa, a babcia na to: „on jest taki stary, brudny i uszkodzony, przecież to wstyd, żebym ja ci coś takiego dała J”. Przekonanie babci, że to żaden wstyd zajęło mi trochę czasu.

 

 

Oczyszczenie kosza trwało dosłownie chwilę, a to, że kosz jest stary i krzywy moim zdaniem tylko dodaje mu uroku i przypomina o jego pochodzeniu. Wróciłam więc do domu jako dumna i przeszczęśliwa posiadaczka drucianego kosza, a zaledwie kilka dni później zadzwonił do mnie mój P. i zapytał zagadkowo: „zgadnij, co mam…?”. Oczywiście nie wiedziałam. A ona na to: „przyszedł dzisiaj do mnie Pan Stefan…” i przyniósł… swój kosz, mówiąc: „Jednak zmieniłem zdanie. Daj go Marcie. Gdy mnie zabraknie, dla nikogo nie będzie stanowił większej wartości i pewnie zostanie wyrzucony. U Marty – jestem tego pewny – będzie w dobrych rękach”.

 

 

Tym samym w krótkim czasie zostałam właścicielką dwóch drucianych koszy, z których każdy ma swoją historię. Dziś w większym koszu trzymam koce, a w mniejszym włóczki, aby mieć je pod ręką, gdy nagle przyjdzie mi ochota, by chwycić za szydełko. Każdy ma więc swoją funkcję, która w każdej chwili może się zmienić w zależności od potrzeb. Na koniec wniosek: jeśli czegoś naprawdę chcesz, to w końcu się to spełni, trzeba tylko mocno w to wierzyć :-)
 

Owocnych poszukiwań wymarzonych przedmiotów

Marta

 

Coś z niczego

Staram się zawsze robić coś z niczego – z materiałów łatwo dostępnych. Najlepiej już! Tu i teraz! Tak samo było z kompozycją na parapecie.

 

 

 

 

Od momentu pojawienia się myśli w mojej głowie do momentu uzyskania efektu końcowego droga była niedługa. Gałązki modrzewiowe w słoikach, a pomiędzy nimi zwykły kawałek sosnowego klocka w roli świecznika. Prosto i bardzo naturalnie. Co prawda efekt naturalności przełamują tutaj lampki - świeczki z IKEA, ale wynika to raczej  ze względów bezpieczeństwa niż upodobań estetycznych. Świeczki oczywiście również by się w tym towarzystwie odnalazły, aczkolwiek niezbyt im odpowiada świecące przez okno słońce – natychmiast się mu kłaniają J Świąteczny klimat tworzyły aniołki (gipsowe? gliniane?), natomiast po świętach ich miejsce może zająć cokolwiek.

 

 

 

 

 

Co jest potrzebne do wykonania podobnej aranżacji? Bardzo niewiele:

1.       Gałązki modrzewiowe (choć równie dobrze sprawdzą się też każde inne, które uda Wam się zdobyć)

2.       Pospolite słoiki z piwnicy podniesione do rangi dekoracji

3.       Odrobina szarego papieru (może być pozostałość po rozpakowanych w Wigilię prezentach)

4.       Lniany sznurek (może być pozostałość po pakowaniu świątecznych prezentów)

5.       Kawałek drewna, w którym mąż/chłopak/tato/brat/sąsiad wywierci kilka dziurek

6.       Odrobina fantazji…i już!

Koszt: niewielki. Efekt: duży. I o to chodzi!

Pozdrawiam

Marta

Jeszcze świątecznie

Jeszcze świątecznie, ale już niedługo...

Kilka migawek zeszłorocznego już wystroju, choć "wystrój" to trochę za dużo powiedziane.

 

 

 

  

Wyjątkowo skromnie, prosto i surowo było u nas w te święta, ale tak lubimy. Tym razem okres przedświąteczny był okresem bardzo intensywnym, brakowało czasu na wszystko: przedświąteczne sprzątanie było zredukowane do minimum, zakupy odłożone na ostatnią chwilę, prezenty pakowane nocą przed Wigilią.

 

 

W związku z tym świąteczny czas był czasem prawdziwego wytchnienia, zregenerowania sił i odprężenia. Szkoda, że Boże Narodzenie jest tylko raz w roku.

 

Pozdrawiam

Marta

 

 

 

 

 

 

Na dobry początek...

Nowy rok zdaje się być dobrą sposobnością na rozpoczęcie nowego wyzwania w postaci bloga. W moim odczuciu to dobry sposób na uwiecznienie tego, co mi teraz w duszy gra i jak postrzegam świat - tak, by za kilka lat móc do tego wrócić i z rozrzewnieniem wspomnieć, jaką osobą się wtedy było, jakie się miało marzenia i plany, skonfrontować je z rzeczywistością  i przypomnieć sobie popularne powiedzenie "jeśli chcesz rozśmieszyć Pana Boga - powiedz mu o swoich planach". Bez zbędnych ceregieli otwieram więc nowy rozdział w swoim życiu pod nazwą "soledo's heaven".